همیشه به دلیلی که برای خودم هم نامشخص بوده، بازی های گانگستری برایم جذاب بوده اند؛ چه ماجرایشان درباره ی چهره های شناخته شده و معروف مافیایی باشد و چه درباره ی پایبندی افراد و کاراکترهای بازی به چیزی شبیه به قانونی در بین خودشان، فرهنگ عموم از همان روزهای اولیه ی ارائه ی فیلم های هالیوودی با داستان هایی درباره ی جرایم و مجرمان سازمان یافته، به این سبک سرگرمی ها علاقه نشان داده است. وقتی بازی Mafia در سال 2002 توسط Illusion Softworks به بازار آمد، می‌شد به وضوح تاثیر این فیلم های گانگستری اوایل دهه ی 30 میلادی را در آن دید. بازی Mafia با اقتباس از این داستان ها بازیکنان را به عنوان نقش اولی به نام Tommy Angelo به شهر Lost Heaven می‌فرستاد و سیر تحول زندگی این فرد را از یک راننده تاکسی ساده تا یکی از بزرگان خانواده ی مافیایی Salieri روایت می‌کرد. حالا، دو دهه بعد از معرفی این عنوان، استودیوی بازی سازی Hanger 13 با بازسازی از صفر تا صد آن به ما فرصتی برای تجربه ی دوباره اش داده. ولی آیا Mafia Definitive Edition هنوز هم همانقدر که بازی اصلی در سال 2002 جذاب بود، خوب است؟

در بازی Mafia Definitive Edition بین چیزی که می‌بینید و طوری که حس می‌شود تفاوت زیادی هست. این بازی از نظر بصری خیلی چشم نواز است و استودیو Hanger 13 در بازسازی شهر Lost Heaven برای مخاطب فعلی بازی های کامپیوتری، عالی عمل کرده. این را هم بگویم که این بازسازی فقط یک افزایش رزولوشن ساده نیست، تمام شهر Lost Heaven با تمام جزئیاتش بازسای شده تا گیم پلی روانتر و راحتتری را برای بازیکن به ارمغان بیاورد و در عین حال شباهت بیشتری به شیکاگوی 1930 میلادی هم داشته باشد. البته این تغییرات بدون معضل هم نیستند، مثلا نقشه برای بازیکنانی که از عناوین جهان باز امروزی به این بازی می‌آیند ممکن است کوچک به نظر برسد، بالاخره بازی Mafia متعلق به زمانی است که بازی های جهان باز آنقدرها هم باز نبودند!

با اینکه بازی Mafia Definitive Edition از نظر گرافیکی بازی ای هم سطح با بازی های 2020 به نظر می‌رسد، خیلی از چیزهای بازی های جهان باز امروزی را – که در کل بازی را برای کاربر راحتتر می‌کنند – ندارد و بجای مدهای مختلف بازی، داستانی قوی را عرضه می‌کند؛ داستان Tommy Angelo تمام بازی را شامل می‌شود و اصلا زمانی برای ماموریت های جانبی یا محتوای دیگر وجود ندارد. البته با تشکر از دوره ی تاریخی ای که داستان در آن اتفاق می‌افتد، این کوچک بودن اندازه از نظر تاریخی درست و مناسب به نظر می‌رسد، از کم بودن انواع خودرو ها گرفته تا این موضوع که فقط دو کانال رادیو برای گوش کردن دارید. ظرافت شاید کلمه ی مناسبی نباشد، ولی وقتی مثل من آنقدر عمر کرده باشید که هم عنوان سال 2002 و هم این بازسازی را تجربه کنید متوجه پیشرفت تکنولوژی و ظرافتی که استودیو Hanger 13 در بازسازی آن بخرج داده می‌شوید، ظرافتی که برای طرفداران عنوان Mafia – که ممکن است نگران تحریف بازی مورد علاقه شان باشند – می‌تواند خیلی آرامش بخش باشد. به عنوان یکی از این طرفداران، از Mafia Definitive Edition و شباهتش به نسخه ی اصلی به حدی لذت بردم که آرزو می‌کردم کاش ماموریت های بیشتری در آن وجود داشت.

حتی در سطوح سختی پایین هم بازی Mafia Definitive Edition می‌تواند سخت باشد. اسلحه ها به کاراکتر شما صدمه ی زیادی می‌زنند و به سختی می‌توانید این صدمات را رفع و جانتان را پر کنید. برای مقابله با این سختی ها، مبارزات از قبل مشخص شده اند و بازی دارای سیستم ذخیره ای است که با انجام ذخیره ی متداول مانع از دست رفتن پیشرفت شما در صورت مرگ کاراکتر یا شکستتان در انجام ماموریت می‌شود. ماموریت های رانندگی بعضی از سختترین ماموریت های موجود در بازی هستند، حتی یک تصادف هم آنقدر حرکت بازیکن را کند می‌کند که تعقیب هدف یا فرار از پلیس بعد از آن غیرممکن خواهد بود. من که بعد از بارها و بارها شکست خوردن در این ماموریت ها، مجبور شدم رانندگی در این بازی، آنهم با خودروهای نامناسبی که بازی Mafia Definitive Edition در ماموریت ها سر راه بازیکن قرار می‌دهد، را واقعا یاد بگیرم. چیزی که باعث شد این عناصر بازی برایم جذاب باشند، این بود که چقدر با توجه به کل بازی با بقیه ی عناصر همخوانی داشتند و مجموع آنها چقدر خوب باهم کار می‌کنند. داستان بازی با اینکه کمی کلیشه ای و از بعضی جهات ناکامل به نظر می‌رسد ولی لذت بخش است، البته این نواقص را می‌شد با مراحل بیشتر که درباره ی وقایع بعدی داستان توضیح می‌دادند برطرف کرد. طرز چیده شدن مراحل باعث تغییرات مناسبی در حس و حال بازی می‌شود، مخصوصا مرحله ی زندان متروکه که از این نظر خیلی بیشتر به چشم می‌آید.

یکی از چیزهایی که از بازی اصلی به بازی Mafia Definitive Edition هم آمده، حالت Freeride است. حالتی که به بازیکنان اجازه می‌دهد بعد از تکمیل اولین مرحله ی داستانی بازی، خارج از محدودیت های مراحل، در شهر پرسه بزنند – حالتی که در بازی اصلی هم به همین شکل بود. در این حالت بازیکنان می‌توانند چیزهایی پیدا کنند که شاید برای یک بازی GTA و محیطش مناسب تر باشد، چیزهایی مثل مجسمه های روباه و امثال آن که در شهر Lost Heaven مخفی شده اند. اگر استودیو Hanger 13 این حالت را به کل کنار می‌گذاشت و فقط روی حالت داستانی تمرکز می‌کرد، کار راحتتری داشت، با توجه به این موضوع باید از آنها تشکر کرد که با بازسازی این حالت، اصالت بازی را بیش از پیش حفظ کرده اند.

به نظر من هر دو عنوان Mafia و Mafia II دچار همان بلایی شدند که سری بازی های Yakuza تا مدت ها با آن دست به گریبان بود؛ مقایسه شدن با سری بازی های GTA، مخصوصا از نظر دنیایشان و سبک جهان باز. برای آنها که انتظار چیزی شبیه به دنیاهای بازی های Rockstar را دارند باید بگویم که بازی Mafia Definitive Edition جهانی باز به سبک GTA یا Red Dead Redemption ارائه نمی‌دهد. چیزی که ارائه می‌دهد هم یک داستان 10 الی 12 ساعته ی مافیایی و بسیار عالی است، آنهم در دنیایی که به زیبایی و دقت تمام مشابه دنیای سالهای 1930 ساخته شده تا شهر شیکاگو را در آن سالها دوباره زنده کند. هرچه بیشتر می‌گذرد از کمتر بودن محتوا ولی با کیفیت تر بودن آن بیشتر لذت می‌برم، بهتر بگویم : کیفیت را به کمیت ترجیح می‌دهم. دوست دارم بجای اینکه ساعتها دنبال هدفی بگردم – و در انتها آنقدرها هم لذتی از بدست آوردنش نبرم – تجربه ای نه چندان طولانی اما لذت بخش داشته باشم. در این باره باید بگویم Hanger 13 در خلق Mafia Definitive Edition و حفظ روح و اصالت بازی Mafia عالی عمل کرده، طوری که حالا منتظر ارائه ی Mafia II Definitive Edition هستم!
پس لطفی در حق خود کرده و اگر سری بازی های Mafia را تجربه نکرده اید از همین امروز عناوین این سری را شروع کنید.