سری Dirt همیشه به خاطر گیم پلی بی‌رحم، فیزیک طبیعی اتومبیل‌ها و کنترل بسیار دشوارش مشهور بوده؛ ویژگی که بسیاری از گیمرها ستایش می‌کنند در حالی که بسیاری دیگر از آن بیزارند. اگر یک ماه پیش از من در مورد سختی این فرنچایز سوال می‌شد، می‌گفتم این سختی یکی از ویژگی‌های اصلی این سری است و در واقع همین ویژگی درت را از دیگر عناوین ریسینگ جدا می‌کند؛ حذف آن از بازی باعث می‌شود درت به یک فرنچایز مسابقه‌ای عادی تبدیل شود، نه آن شبیه سازی که باید باشد. اما هفته پیش با تجربه Dirt Rally 2.0 نظرم به کل عوض شد. همانطور که حدس می‌زدید، این عنوان کنترل دشوار همیشگی سری را با خود به همراه دارد؛ دشواری که به تنهایی کافی است تا بسیاری از بازیکنان نا امید شده و اصلا سمت این عنوان نروند. اما در کنار این دشواری، لذت‌های کوچک و بزرگی را نیز می‌توان پیدا کرد که باعث می‌شوند DR 2.0 به یکی از بهترین شبیه سازهای رالی تبدیل شود.

بررسی و نمرات این عنوان